2024 نویسنده: Harry Day | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 15:44
در حال حاضر صحبت های زیادی در مورد پذیرش افرادی وجود دارد که آنها خودشان را هستند. این به چه معناست؟ من کیستم؟ من کیستم؟ می خواهم چه کسی باشم و دیگران چگونه مرا می بینند؟ و سوال اصلی این است که دقیقا باید من در خودم قبول دارم؟؟ در اینجا چند سوال دارم.
معمولاً این س whenال زمانی مطرح می شود که احساس می کنم چیزی ناخوشایند یا ناراحت کننده است. به عنوان مثال ، من اغلب ناراحت می شوم.
همه به من می گویند من احساساتی هستم ، در هر موقعیتی آزرده می شوم ، به همین دلیل ارتباط با من بسیار دشوار است و حتی مذاکره نیز دشوارتر است. بله ، من خیلی ناراحت می شوم. چون می خواهم همه چیز آنطور که فکر می کنم باشد. به عنوان مثال ، در یک رابطه ، یک مرد باید تمام وقت آزاد خود را به من اختصاص دهد ، باید از من مراقبت کند ، بیشتر به من توجه کند و در همه چیز از من حمایت کند. آنقدر در فرهنگ ما پذیرفته شده است که شخص دیگری مقصر همه مشکلات ما است. اگر احساس می کنم معشوقم توجه کافی به من نمی کند و از این کار آزرده می شوم ، می توانم به دلایل قانونی حالت "همه مردان آنها هستند …" را روشن کرده و به همان اندازه او را با توهین خود مسموم کنم. من می خواهم.
بالاخره ، من خودم را به خاطر آنچه هستم می پذیرم؟
خوب. من خودم را به خاطر آنچه هستم می پذیرم. من احساساتی هستم ، نمی دانم چگونه این کار را متفاوت انجام دهم یا نمی خواهم - من این واقعیت را می پذیرم. من در هر فرصتی به تخلف ادامه می دهم.
اگرچه این چیزی است که من را آزار می دهد! پارادوکس!
پس واقعا پشت این احساس کینه چیست؟ این قابل درک خواهد بود!
شاید با آزرده خاطر شدن ، من مسئولیت این را نمی پذیرم که چه نوع رابطه ای را می خواهم با معشوقم بسازم؟ تمام مسئولیت را بر عهده او می گذارم. و چه کسی نمی تواند مسئولیت توسعه روابط را بر عهده بگیرد؟ فقط بچه ها.
به خاطر بسپارید وقتی بچه ها به اندازه کافی مورد مراقبت قرار نمی گیرند یا به آنها عشق کمی نمی دهند ، آزرده خاطر می شوند. تنها کاری که می توانند انجام دهند این است که توهین کنند ، یعنی اعتراض به این واقعیت که خواسته های آنها نادیده گرفته می شود ، رد یا رد می شود. در عین حال ، هیچ کس توضیح نمی دهد و نمی آموزد که چگونه با آن کنار بیایید ، چگونه با آن زندگی کنید. کودکان بیش از حد به والدین خود وابسته هستند و والدین واقعاً کارهای زیادی برای آنها انجام می دهند ، زیرا کودک هنوز قادر به مراقبت از خود نیست. اما والدین خدایان نیستند ، به این معنی که همه خواسته های کودک قابل درک یا درک نیست ، زیرا آنها در توانایی های خود محدود هستند.
بنابراین چه چیزی را باید قبول کنم؟ اینکه من ، به عنوان یک کودک ، ناراحت می شوم ، زیرا در زندگی من اینطور اتفاق افتاده است که در دوران کودکی گیر کرده ام و به همین دلیل این تنها راهی است که من با این واقعیت که من عشق ، مراقبت و توجه ندارم کنار می آیم؟
خوب ، آیا من تا آخر عمر یک کودک لمس خواهم ماند؟
یعنی کینه تنها چیزی است که من دارم؟ از آن برای سلامتی خود استفاده کنید!
بنابراین ، در حالی که دیگران الهام می بخشند ، اغوا می کنند ، انجام می دهند - سرنوشت من این است که با شکایاتم همه را ترور کنم؟
خیلی سخت است که این را درباره خودتان بپذیرید. به نحوی خشن می شود. اما ، همانطور که می گویند ، "شما نمی توانید کلمات را از یک آهنگ بیرون بیندازید."
بنابراین ، "پذیرفتن خود برای آنچه هستم" چیست؟
پذیرش به معنای تماس با ناتوانی خود در مورد این واقعیت است که زندگی یک بار به این شکل توسعه یافته است ، که شما مجبور خواهید بود با آن کنار بیایید ، باید به دنبال راههای جدید و بالغ تری برای روابط با مردم باشید.
ACCEPT به معنای توانایی کنار آمدن با ناامیدی هایی است که مردم مرا درگیر می کنند.
ACCEPT به معنای یادگیری زندگی در خارج از منطقه راحتی است که افراد دیگر برای من ایجاد می کنند ، من از آنها برای این اهداف استفاده می کنم.
اینجوری میشه …"
همانطور که یکی از زنانی که دوره روان درمانی را گذرانده است ، می گوید: "من از مصرف کننده بودن در رابطه خسته شده ام ، از جمع آوری کینه برای همه خسته شده ام - برای مادر ، شوهر ، همکارانم. من می خواهم بزرگ شوم. من می خواهم یاد بگیرم که چگونه از خودم مراقبت کنم و بتوانم هم پیروز و هم ناامیدانه زندگی کنم ، در حالی که از این احساسات در زیر پوسته ضخیم بهانه ها و جرایم پنهان نمی شوم."
یادگیری درک خواسته ها و تجربیات دوران کودکی خود ، توانایی احساس آنها ، مشاهده خود در این شرایط و یادگیری مدیریت آنها - این بدان معناست که خود را همانطور که هستید بپذیرید. عالی نیست؟
روانشناسان آلا کیشینسکایا و سوتلانا ریپکا
توصیه شده:
استدلال به خاطر حق با بحث های سازنده چه تفاوتی دارد؟
بحث مسالمت آمیز با موجودی خودخواه غیرممکن است. زیرا تبادل نظرها دلالت بر درجه خاصی از عزت نفس کافی افراد دارد و همچنین درک این نکته که نظر شخص دیگری حمله ای به شخصیت شما نیست. همیشه می توانید بگویید: "ما نظرات متفاوتی داریم و این اتفاق می افتد.
چرا پذیرفتن نقص شما بسیار سخت است؟
علیرغم این واقعیت که افراد ایده آل در طبیعت وجود ندارند ، جامعه به هر طریق ممکن میل به ایده آل را به ما تحمیل می کند ، نه تنها به عنوان یک هنجار اجباری برای همه ، بلکه به عنوان تنها شکل وجود در این جهان. دخترانی با ظاهر کامل از روی جلد مجلات تماشا می کنند.
عدم ارزش به عنوان خود تخریبی ، حق ارزیابی به عنوان راهی برای سلامتی
در سالهای اخیر ، روانشناسی مدلی برای بی ارزشی به ما ارائه داده است. این "شما کار بدی نکرده اید" نیست ، بلکه "من عمل شما را اینگونه انجام دادم". این "شما توافق را شکستید" نیست ، بلکه "من خیلی عصبانی بودم"
انگشتان را می مکد ، ناخن را گاز می گیرد. استدلال روان درمانگر
کودکان و بزرگسالان انگشتان خود را می مکند ، ناخن های خود را گاز می گیرند و می شکنند. بزرگسالان در واکنشها و تلاشهای خود (و اغلب شکنجه) برای "ریشه کن کردن" این عادت تدبیر می کنند. کودکان در تطبیق و جستجوی شفا ، خلاق و فوق العاده هستند.
آنچه ما را از دوست داشتن و پذیرفتن خود باز می دارد
در دوران کودکی ، ما قطعاً می دانستیم که چگونه خود را کاملاً دوست داشته باشیم و بپذیریم. این بدان معناست که ما اکنون می توانیم این کار را انجام دهیم. اما موانعی وجود دارد که ما را از انجام این کار باز می دارد. آن ها نه عشق ، نه پذیرش - این مکانیسم های آموخته شده نگرش نسبت به خود است.
