دوران نوزادی نقطه شروع مادر و نوزاد است

2024 نویسنده: Harry Day | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 15:44

در زمانی که فرزند چهارم به دنیا آمد ، من از قبل می دانستم که همه بچه ها متفاوت هستند و آنچه با یکی کار می کند ممکن است به هیچ وجه با دیگری کار نکند. من کاملاً به خودم اطمینان داشتم ، زیرا قبلاً در تمرین بزرگ کردن فرزندان قبلی کارهای زیادی انجام داده ام. اما فرزند چهارم من یکی از مهمترین درس ها را به من آموخت. با او ، متوجه شدم که کودکان - به استثناء ، کودکانی وجود دارند که تمام روشهای قبلی با آنها کار نمی کند ، کودکان - از بدو تولد عاقلانه. کودکان معلم هستند.

با چنین کودکانی ، باید همه چیزهایی را که قبلاً خوانده اید فراموش کنید ، همه توصیه ها را کنار بگذارید ، آرام باشید ، نفس خود را بیرون دهید و … تصور کنید که شما او هستید. تصور کنید که شما یکی هستید. با آن هماهنگ شوید. طوری به او نگاه کنید که انگار جالب ترین اتفاقی است که می تواند در زندگی شما رخ دهد. و سپس ، به تدریج ، در سطحی کاملاً جدید و متفاوت یاد خواهید گرفت که خواسته ها ، آرزوها ، نیازهای او را بفهمید و علیرغم تمام نگاه های محکوم کننده یا شگفت زده ، آن را به او بدهید. شما به خودتان اجازه خواهید داد که او را بشنوید و از او درس بگیرید.

به لطف فرزند چهارم من بود که این ایده یکبار متولد شد ، علاوه بر دوره مربیگری برای مراقبت از نوزاد تا یک سالگی ، برای ایجاد گروه های حمایت روانی و توسعه خرد مادری ، که در آن روانشناس توصیه و توصیه نمی کند ، اما به برقراری ارتباط با این مادر خاص با این نوزاد خاص کمک می کند ، ویژگی های منحصر به فرد او را می بیند ، به او می آموزد که درخواستها و تماسهای غیر کلامی خود را بشنود ، یاد می گیرد که به او پاسخ دهد تا او آن را درک کند ، و مهمتر از همه - یاد بگیرید که در این تعامل شاد باشید.

این 12 ماه اول تعیین کننده زندگی در زندگی کودک است. از طریق تماس با مادرش ، او مهمترین اطلاعات زندگی خود را می آموزد: او کیست؟ ارزشش چیست؟ ارزش آن چقدر است؟ آیا می تواند روی حمایت حساب کند؟ آیا می توانید به این دنیا اعتماد کنید؟ آیا در این دنیا می توان به چیزی دست یافت؟

همه تحقیقات اخیر در زمینه روانشناسی تأیید می کند که اعتماد اساسی ما به جهان ، عزت نفس عمیق ما ، اعتماد (یا عدم اعتماد به نفس) خودمان ، ایمان به خودمان ، اضطراب و ترس از شکست از آنجا ناشی می شود - از این دوره بسیار اولیه. زندگی ما

بعداً ، عوامل دیگر و سایر تجربیات بعدی بر ایده "من کیستم" و "این دنیا چگونه است" قرار می گیرد. اما این بستر اساسی است که اساس شخصیت در حال توسعه را تشکیل می دهد.

اما این دوره برای مادر نیز مهم است. مادری یک حالت ثابت نیست ، این فرایندی است که در آن شخصیت زن به رشد خود ادامه می دهد ، مادر از نظر روحی همراه با فرزند خود رشد می کند. تماس عاطفی خوب بین مادر و نوزاد او باعث می شود که این رشد به بهترین شکل آغاز شود. این امر به ویژه برای مادرانی که فرزند اول خود را دارند بسیار مهم است. مادری آگاهانه ، بر اساس تعامل عاطفی و فیزیکی هماهنگ با نوزاد ، به زن کمک می کند از نقش دختر به نقش مادر ، یعنی از یک نوع درک جهان و رفتار به نوع دیگر ، از یک نوع حرکت کند. احساس وضعیت به دیگری ، و در نتیجه گام جدیدی را در جهت پیشرفت معنوی و شخصی خود بر می دارند.

اگر تماس با نوزاد شکسته یا تغییر شکل پیدا کند ، به نظر می رسد که زن در مرحله قبل مدتی درنگ می کند ، در حالی که فرزندش ، که از غریزه قدرتمندی برای زندگی و رشد برخوردار است ، به طور فعال در حال رشد است. با بزرگ شدن او ، رابطه آنها با مادرش باید شکلهای بیشتری پیدا کند. از همجوشی کامل (بارداری و ماه های اول زندگی) تا جدایی کامل (نوجوانی و زندگی مستقل).

بنابراین معلوم می شود که اگر مادر در جایی معطل شود ، "از بین نرود" یکی از مراحل ، ایده های او در مورد آنچه اتفاق می افتد و نحوه ایجاد روابط با احساسات کودک مطابقت ندارد.یک سوء تفاهم بین آنها بوجود می آید و تشدید می شود ، بحران های طبیعی رشد کودک بسیار شدید تجربه می شود ، از جمله لحظه خروج کودک بالغ از خانه والدین.

درک همه این چرخه ساده و در عین حال پیچیده باعث شد تا فعالیتم را در زمینه روانشناسی پریناتال متمرکز کنم. به عبارت دیگر ، مرحله بعدی رشد مادری (منظور من تولد چهارمین فرزندم است) همزمان مرحله بعدی رشد حرفه ای من شد.

با تشکر از پسرم!