سنت های روان درمانی

2024 نویسنده: Harry Day | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 15:44

بیشتر بیماریهای روان تنی از زبان بدن به شما می گویند که باید در رابطه شما با جهان و نگرش خود نسبت به خودتان چیزی تغییر کند. و اغلب در مقیاس پول روان ، ازدواج ، کار ، فرزندان ، خانواده ، روابط با والدین خود افزایش می یابد. از دست دادن همه اینها بسیار ترسناک است ، و بنابراین هرگونه اشاره به تغییر ترس از دست دادن را برمی انگیزد. بیمار روان تنی معمولاً وابستگی شدیدی به هم دارد. او هنگامی که لازم است در مورد مرزهای شخصی نقض شده سکوت کند ، او مرزهای شخصی دیگران را احساس نخواهد کرد و به طرز کودکانه بی گناهی ، به نقض آنها می رود. او از ترس درگیری ها مدت زیادی کینه را تحمل می کند ، سپس ، در مقطعی ، ناتوان از تحمل تنش صبر ، منفجر می شود ، چیزهای ناخوشایند می گوید ، و سپس از از دست دادن می ترسد ، به خاطر گناه یا شرمندگی خود می ترسد. رفتار زشتی داشته باشید ، از ترس از دست دادن ، احساس گناه و شرمندگی عذرخواهی کنید ، اگرچه در کل ، آنها باید از او عذرخواهی کنند. و این دور باطل سیستم عصبی را خسته می کند.

بنابراین ، "بهتر است بیمار باشیم" ، که تلاشی غیرقانونی و کودکانه برای محافظت از خود در برابر تجربیات تهدیدآمیز از دست دادن نوعی ثبات است ، اما همه "ارزشها" و هرچند بد ، اما قطعی. و این واقعیت که بیماری ها وجود دارد - بنابراین کلینیک ها ، پزشکان و داروخانه ها وجود دارد. در این مورد ، ایده رفتن به روانشناس آخرین چیزی است که در آن زمان "سقف نشت می کند و دیوارها در حال فرو ریختن هستند".

پس از 10-15 سال اختلالات روان تنی ، اندام ها نمی توانند چنین بار را تحمل کنند و تغییرات ارگانیک در آنها شروع می شود ، که از نظر پزشکی به عنوان روان تنی شناخته نشده و تحت مداخله جراحی و دارویی قرار دارند. پزشکان آنها را با روان مرتبط نمی دانند. اما بیهوده. پس از همه ، تغییرات در اندامها مدتها قبل از تغییرات ارگانیک شروع شد.

ما بدون اینکه به علل عمیق بیماریهایی که در نگرش ما نسبت به خودمان و جهان مردم نهفته است بپردازیم ، به پزشکان می پردازیم و علائم ، یعنی پیامدها را درمان می کنیم. ریشه همه این مشکلات حتی ممکن است در دوران کودکی نهفته باشد ، اما چه کسی می خواهد به آنجا نگاه کند؟ قطع عضو و خوردن قرص راحت تر است. اما ، در نهایت ، ما زندگی خود را کوتاه می کنیم و اجازه نمی دهیم روان و آسیب های خود را درک کنیم. مریض شدن راحت تر است. بله ، و همیشه مزایای ثانویه ای در پشت این بیماری وجود دارد: محبت و توجه بیشتر از طریق ترحم ، و در جامعه ما نگرش خاصی نسبت به افراد بیمار داریم - "افراد بیمار می توانند کارهای غیرقانونی سالم را انجام دهند." در واقع ، بیماری به شخصیت یک فرد تبدیل می شود. زیرا مسئولیت بیماری ، به هر حال ، بر عهده بیمار است ، و نه در اطراف نزدیک او. (این امر در مورد کودکان صدق نمی کند. کودکان بیمار علامت وضعیت روحی ناسالم والدین خود هستند. و والدین مسئول فرزند خردسال بیمار هستند). اما یک فرد بالغ که سالم بود و سپس شروع به بیماری کرد ، خود مسئول این امر است. و فرمول "من به خاطر تو مریض هستم" نشانه ای از دوران کودکی است.

ممکن است سخت به نظر برسد ، اما ما خودمان انتخاب می کنیم که بیمار باشیم یا بیمار نشویم. انتخابی که در حالت ناخودآگاه انجام می شود ، فرد را از مسئولیت معاف نمی کند. جهان درونی شخص دارای فقه درونی خاص خود است که نام آن اگزیستانسیالیسم است.