محو شدن یا ضربه زدن به رد شدگان

2024 نویسنده: Harry Day | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-17 15:44

شخص تلاش می کند شاد باشد ، حداقل تلاش می کند. اما از دوران کودکی ، خطرات مختلف در هر مرحله در کمین هستند.

گاهی اوقات آنها از دسته "شرایط فورس ماژور" بسیار بزرگ هستند ، به عنوان مثال ، مانند بیماری ، مرگ بستگان ، آتش سوزی و طوفان. اندوه و درد به طور کامل تمام روح را پر می کند ، اراده را فلج می کند و نیرو را از بین می برد. زمان می گذرد و اساساً به نظر می رسد که قدرت از بیماری یا از دست دادن بهبود می یابد. کم کم ، با درد و چروک ، اما به آرامی ، شانه ها صاف می شوند ، فرد صاف می شود و حرکت می کند. غم در روح من وجود دارد ، با گذشت سالها به یک خاطره روشن تبدیل می شود ، زمان تسلی و آشتی خود را می بخشد.

در سیستم فیزیولوژیکی موجودات زنده ، سه روش وجود دارد که سیستم عصبی در برابر خطر به وجود آمده واکنش نشان می دهد - فرار و مبارزه. در روند تکامل موجودات زنده ، روش سوم ظاهر شد - محو شدن.

در سیستم انسانی ، هرگونه خطر روحی و جسمی با یکی از روشهای دفاعی مشابه - دویدن / ضربه زدن ایجاد می شود.

و در صورت محو شدن ، به نظر می رسد تمام تنشی که در بدن انسان ایجاد شده است در او منجمد می شود ، در بدن او ، اراده فلج می شود ، درک واقعیت از بین می رود و منجمد می شود.

تا لحظه ای که تهدید ، خطر از بین نمی رود. روان انسان بسیار ظریف و آسیب پذیر است. و به همین دلیل است که اتفاق می افتد که یک فرد ، در چنین حالت محو شدن ، در آن وضعیت آسیب زا ، در آن رویداد ، و به هیچ وجه (برای سالها!) نمی تواند یخ بزند ، "بمیرد".

چنین فردی آسیب دیده دائماً در افکار خود به آن لحظه محو شدن خود ، در لحظه حادثه آسیب زا برمی گردد. مدام در سر خود می چرخد - "و ، اگر من …" ، یا "و ، اگر او …". بنابراین او در چنین حالت یخ زده ای زندگی می کند - در حالت طرد شدن خود و کل جهان.

حتی چنین واژه ای وجود دارد "ضربه افراد رد شده".

او چندین سال منتظر بازگشت او بود. در حالت یخ زده.

او دراز کشیده بود ، با یک پتو روی سرش پوشیده بود ، روزها و شب ها دراز کشیده بود ، نمی خواست غذا بخورد یا بنوشد. پاهایش را تا چانه کشید و آرام ناله کرد. از درد ، از ناتوانی و درک نکردن آنچه اتفاق افتاده است. اشک - احمق ها روی توده های گره دار بالش فرود آمدند ، قلب سنگ شد - نه برای نفس کشیدن.

آیا در خاطرتان به آنچه واقعاً روی داده یا رویای آن را داشته اید ، اشاره کرده اید؟

اونجا چه اتفاقی افتاد؟ یادم نمی آید

فقط عصر ، باد ، باران سرد. و این واقعیت که او مثل همیشه با او صحبت نکرد ، اما آخرین بار با او صحبت کرد. او آنقدر می خواست فکر کند: انگار در آخر ، انگار برای سرگرمی ، این فقط یک نوع پوچی و سوء تفاهم است ، آنها هنوز زمان زیادی دارند - تمام زندگی آنها در پیش است.

صدای او به سختی قابل شنیدن است: "متاسفم" ، صدای کوبیدن در تاکسی شبانه ، و او تنها در میان پنجره های درخشان خانه ها ، باران تند ، وحشت و اندوه پیش بینی کننده تنها ماند.

او یک ماه کامل منتظر بود ، منتظر او بود ، خوب ، یا حداقل برای یک تماس. به این ترتیب - بیا ، در آغوش گرفته ، آنقدر عظیم ، گرم ، مثل همیشه روی پیشانی زده بود: "خوب ، آیا دلت برای من تنگ شده بود؟"

بیهوده تکان می خورد ، تلفن ساکت بود. او نمی تواند این خلأ را در روح و افکار خود تحمل کند - یک شکست کامل ، تاریکی و سیاهی تمام وجود او را فرا گرفته است. و آیا موجودیتی بود؟

هیچ چیز از قدیمی اش در او باقی نمانده بود ، چیز جدیدی جوانه زده بود - موجودی ناخوشایند ، مضحک و ناجور در نیمه شب با حفره ای کسل کننده و دردناک در قفسه سینه رها شده بود.

والدین ، دوستان ، دوست دختران - هیچ کس رفتار او را درک نکرد ، حالت منجمد او: "رنج را رها کن! فقط فکر کن! چند نفر دیگر در پیش است!"

و او قدرت و منابع لازم برای شروع مکانیسم "هضم" درد را نداشت. در حالی که او به آن روز برمی گشت ، به آن ضربه ، سعی کرد راهی برای خروج و راهی پیدا کند که به او کمک کند از این محو شدن خارج شود. اما ، با فرو رفتن و غرق شدن در درد ، ذوب شدن غیرممکن بود.

تا اینکه به متخصص مراجعه کردم.

آنها با هم توانستند به کانون یخ زده تنش نزدیک شوند ، که در یک توپ اضطراب و ناامیدی منحرف شده و پیچیده بود. آنها برای مدت طولانی ، در امتداد یک نخ ، با دقت زخم ها را باز کردند.زیرا روان انسان بسیار ظریف و شکننده است.

مراقب خودت باش.

نویسنده: بونداروویچ لیوبوف پاولونا